November, stille grijze dagen, een verlangen om me terug te trekken. In een cocon te kruipen en wat minder ruis van de wereld. Vooral online zijn ben ik eigenlijk even zat. Niet wat anderen posten, hoor. Ik heb gewoon even geen zin om zelf te posten, om mijn stem toe te voegen aan het koor van online stemmen. Dus ik besluit om in december niet online te zijn, geen FB en insta. Gewoon even niet, wat meer stil zijn en luisteren wat de stilte me brengt.

En eerlijk gezegd is het heerlijk, even niet delen. December komt en gaat met viermomenten en gezelligheid, maar ook kinderen met griepjes en sombere dagen. Het nieuwe jaar komt dichterbij. Om me heen hoor, zie en lees ik van mensen dichtbij en veraf over hoe ze hun nieuwe jaar willen beginnen. En hoewel mijn jaarcyclus meestal in september begint, gebeurd er toch iets als iemand mij vraagt hoe ik dit kalenderjaar wil beginnen. Ik merk dat ik geen behoefte heb aan goede voornemens, zoals meer sporten, dry januari enzovoort. Geen behoefte aan doelen stellen of grote verwachtingen koesteren over dit komende jaar. Wat me, als ik dat in een onbewaakt moment eruit flap in een gesprek, een echt akward moment oplevert. Het was ook geen diep gesprek, meer een gesprek wat je wel eens hebt met wat mensen, een koetjes en kalfjes #oeps.

Het gebeurt me wel vaker dat ik in een onbewaakt moment iets zeg wat dan uiteindelijk na zo’n gesprek iets los maakt. Het blijft dan hangen, zit naast me bij een wijntje of ik voer er een gesprek mee tijdens een wandeling. Dus het kan kloppen dat je me in mijn eentje druk in gesprek tegen komt.

Al wandelend merk ik dat ik serieus ben over wat ik zei. Ik heb echt geen behoefte aan doelen, aan verwachtingen en dromen. Wat vreemd is, want natuurlijk heb ik in de jaren hiervoor goede voornemens gehad, doelen gesteld, verwachtingen gekoesterd. Maar dit jaar voelt het anders. Ik verlang naar iets anders. Ergens uit het niets, uit de online stilte die voor dit proces de ruimte gaf, ontstaat er iets in mijn hart. Een verlangen om dit jaar te leven uit overgave. Meer onbevangen op weg zijn, overgave aan wat er dan ook maar wel of niet op mijn weg komt.

Klinkt passief, zegt mijn lief. Wil je dan geen doelen halen of jezelf persoonlijk ontwikkelen? En ik snap dat het passief klinkt, alsof ik er gewoon niet zoveel zin meer in heb of er misschien geen moeite voor wil doen. In mijn beleving is het anders, ik kies voor overgave aan wat er op mijn pad komt dit jaar. Groot of klein, per dag, week of maand, de emoties, mensen en kansen die in mijn leven komen of gaan. Worstelingen, irritaties, veranderingen- gewenst of ongewenst. Ik wil me overgeven aan wat er komt, in vertrouwen dat het er mag zijn. Het leven is al zoveel voor ik er iets van moet maken.

Ik mag meteen al oefenen, want deze blog schrijf ik in de tijd die gereserveerd staat voor mijn creatieve tijd, midden in een min of meer chaotische start na de kerstvakantie. Manlief die toch niet naar kantoor gaat, maar thuis werkt, kinderen die laat beginnen en vroeg thuis zijn.  Wat betekend dat ik niet alleen ben, wat voor het maken van kunst voor mij wel essentieel is. Kortom, vandaag loopt anders. Het is vandaag een blog die geschreven wordt, loslaten wat ik vandaag had bedacht te doen, in het vertrouwen dat dit voor vandaag is wat er moet zijn. De tijd om te creëren zal er ook weer zijn op de tijd die daarvoor gegeven wordt. Vandaag begin ik te leren wat het kan zijn om nog meer te leven van uit overgave. Ik ga de uitdaging aan, met een (hopelijk) liefdevolle houding en open handen.