Een stralende zon over sneeuw, glinsterend als diamant, adembenemend blauwe lucht. Ik genoot met volle teugen van dit cadeau dat op de vroege morgen, net voor mijn werkdag, verscheen. Bijzonder om dit uitgezicht zonder haast te ontvangen terwijl ik onderweg ben naar een afspraak. Dat is een wijze les die ik heb ontvangen van een ontmoeting met een reiziger.
In de tijd dat ik coördinator was van stichting Present Steenwijkerland ontmoette ik veel interessante mensen, vaak net even anders dan gemiddeld. Via de website kwam de aanmelding van deze man als vrijwilliger en dat was aanleiding om hem te bellen voor een kennismakingsgesprek. Het plannen ging naar mijn idee niet heel soepel. Een strakke tijd afspreken leek onmogelijk. Ik weet nog dat ik lichte irritatie voelde en me afvroeg of vrijwilligerswerk wel een goed idee was voor deze persoon. Tijd is tijd en afspraak is afspraak, toch?
Op de afgesproken dag en tijd was er geen vuiltje aan de lucht. Keurig op tijd stond hij voor de deur en bleek een keurig verzorgd persoon. Hij bleek kapitein te zijn op een groot plezierjacht dat tijdelijk in Vollenhove voor onderhoud lag. Zoals zijn gewoonte was meldde hij zich tijdens dat onderhoud aan bij een organisatie om zich in te zetten voor de samenleving. En nu lag het schip voor drie maanden aan wal, dus er was naast de werkzaamheden tijd voor vrijwilligersklussen. Na het lezen van de website was hij enthousiast geworden over Present en had zich bij mij aangemeld. Het was een ochtend vol met interessante verhalen over het jacht, de rijke eigenaar en zijn rol als kapitein van het schip. De verhalen ben ik vergeten, maar iets wat kenmerkend voor hem was is me altijd bijgebleven. Soms ontmoet je iemand die iets met je deelt dat je meeneemt voor de rest van je leven.
Hij vertelde dat hij met het maken van een afspraak op een bepaalde tijd altijd zei; het kan zijn dat ik later ben, want soms geeft het leven je een cadeautje, iemand die je ontmoet, een prachtig uitzicht of een bijzonder gesprek. Dat wat het leven me op dat moment geeft, daar wil ik mijn volle aandacht aangeven. Zo hou ik ruimte om te genieten van het onverwachte en gaat het mooie van het leven niet aan me voorbij. Dat was voor mij echt een eyeopener, dat iemand dat gewoon deed en zich niet liet leiden door de klok alleen. Simon is drie maanden vrijwilliger geweest en heeft mooie klussen gedaan in die tijd. Soms was hij inderdaad “te laat”. Het was goed om dan te weten wat dat later komen betekende. Na de drie maanden voer hij met het schip weer weg, maar niet zonder iets blijvends te hebben achtergelaten.
De ontmoeting met hem heeft een blijvende indruk achtergelaten. Sinds die tijd gaat die uitspraak met me mee, plan ik mijn afspraken wat ruimer in. Wat meer ruimte erom heen in mijn agenda om inderdaad te kunnen genieten van een onverwachts geschenk. Meer ontspanning, als ik “te laat” kom dan betekend dat niet dat ik iets niet belangrijk vind of niet kan plannen. Maar dan betekend dat er een geschenk voorbijkwam waar ik de tijd voor genomen heb. De kunst van het onthaasten, waardoor je leven zoveel rijker wordt.
Vaak is het een kort moment, een gesprekje of een prachtig vergezicht waar ik de tijd en de afspraak even voor aan de kant zet om met volle aandacht het moment te ontvangen . Zo ook nu. De auto aan de kant gezet en gekeken naar de intens mooie zonnestralen op de diamanten sneeuw, tintelfrisse kou op m’n wangen. Gouden tien minuten met volle aandacht van genoten. Met dank aan Simon, de pelgrim die mij deze les leerde.
Adrianne Rook 