Stilte….
Het is een wonderlijk iets wat me uitnodigt en afstoot tegelijk. Mensen die me kennen weten dat ik grote groepen mensen of lange dagen met veel mensen om me heen heerlijk vindt. Ik geniet ervan om in de energie van een groep mee te gaan en kan blij worden van een gezellige drukte in de stad. Wat dat betreft is stilte en stil zijn een plaats buiten mijn comfortzone. Vanmorgen ontdekte ik in een oude schrijfsel van mij dat stilte al lang met me mee loopt. Het is de stilte en niet de drukte waarin ik mezelf leer kennen en liefhebben en waar ik een liefhebbende God ontmoet.
In mijn schrijfsels van jaren geleden kwam ik vanmorgen dit stukje tegen:
De stilte en ik….
De stilte en ik, wij zijn geen vrienden. Stilgezet begint het gevecht in mij pas echt; ben jij wel wie je zou moeten zijn?? Doe je wat je moet doen of doe je maar alsof. Ben JIJ wel echt? Vrienden, kinderen en man.. laat jij hen wel zien dat je van ze houdt? Je faalt!
Gedachten die meer lawaai dan stilte zijn, spervuur van gedachten die uit mijn hoofd, hart en de samenleving of waar dan ook naar voren komen.
Vluchtend ren ik, om weer andere gedachten in mijzelf te vinden die de onrust vergroten. Waarom kan ik niet stil zijn? Wie heeft bedacht dat dit goed voor je is?
Stil word ik van mijn onvermogen tot echte, diepe Stilte. Hoe stiller het wordt hoe harder ik met die stilte vecht. Tot dat mijn onrust op ieder levensvlak uit iedere hoek mij aan grijnst als een levende zwerm gieren…
Dan, dan is er iemand, bijna tastbaar zijn aanwezigheid, rust en verstilling straalt in zijn gestalte. Verwonderd vallen mijn gedachten stil, niet van Zijn stuk gebracht, het gevecht verstild, de gieren vluchten, stil wordt het in mij. Vrede is, vrede vervuld.
De vrede van Zijn Liefde brengt de stilte tot leven en vult met warmte mijn hart, schept daar ruimte om te ontvangen. Rustend in Zijn Vrede, wandel ik door de tuin van mijn ziel.
Totdat het volgende stilte moment opnieuw de rust verstoord…
Cyclus van hoop en groei, leven en sterven.. Opnieuw geboren… ?
Inmiddels zijn de stilte en ik goede vrienden geworden. Het is de plaats van mijn innerlijke ruimte waar ik mezelf ontmoet en aanwezig ben om te luisteren naar God. Ik heb geleerd door anderen die ook deze stilte omarmen dat diepe stilte uit drie treden bestaat. een heerlijk uitrusten waarin op adem komen plaats vindt. Dan vaak een moment dat gedachten over van alles, geluiden en vragen op me afkomen, wat onrustig voelt en waar ik heb geleerd om liefdevol mee om te gaan.
De laatste trede is dat mijn ziel, innerlijke ruimte zich opent en ik in een tuin van verwondering en ontmoeting aanwezig ben. Daar vind ik de V R E D E die Jezus beloofd heeft aan hen die Hem volgen (joh 27: 14). Ik zou willen dat ik eerder had geweten dat die onrust er bij hoort en niet iets is om van weg te rennen. Dat ook dat je dichterbij je zelf brengt als je niet het gevecht ermee aan gaat, maar omhelst als onderdeel van je reis.
Dus als je dit leest en herkent wat ik schrijf, dan hoop ik dat je aangemoedigd wordt om te omhelzen wat je onrustig maakt en dat bij Jezus brengt in de wetenschap dat zijn Licht erover je hart genezing brengt.
Adrianne Rook 