Danken in de shit…
Er zijn van die dagen of periodes in het leven dat dat het laatste is wat je wil doen, danken.. Danken betekend dat je jouw nu, je dag en je zijn waardeert en als volgeling van Jezus dank ik God voor mijn vandaag. Waarderen van je leven en daar blij mee zijn is essentieel om echt en oprecht mens te zijn,
En ik weet niet hoe het jou vergaat, maar als ik me verdrietig of boos ben of iets mee maak wat vreselijk is, dan is dat het laatste wat ik wil doen. Ik wil erbij weg, ik wil het niet meemaken en op z’n allerlaatst wil ik God er helemaal niet voor danken. Als mens, gelovig of niet, herken je vast wat ik schrijf.. Het leven is nu eenmaal geen insta-story met verzachtend filter om de scherpe randjes of verwarrende kleuren weg te halen. Het leven is vaak rauw, pijnlijk, verdrietig of dodelijk alledaags.
Waarom ik dan over dankbaarheid schrijf? Omdat er een boek was, Duizendmaal dank, van Ann Voskamp, dat mijn visie op dankbaarheid en op mijn leven veranderde. Ik heb nog nooit zoveel gehuild tijdens het lezen van een boek. In hoe zij vertelt hoe dankbaarheid haar leven op z’n kop zette, heeft ze ook mijn leven op zijn kop gezet. Zonder dat ze het weet heeft ze me met haar verhaal geïnspireerd en ben ik net als zij dagelijks een lijstje gaan bij houden van dankpunten, groot en klein. Dankbaar voor het boek dat zijn weg vond naar mij.
Makkelijk? Nee, absoluut niet. Want op een doodgewone dag zien waar je dankbaar voor kunt zijn vergt oefening. Je moet je opnieuw oefenen in iets wat kinderen op jonge leeftijd zo makkelijk afgaat. Leven in verwondering, je verbazen over wat je doodgewoon bent gaan vinden. Het kost iedere dag een klein beetje tijd en moeite om dankpunten te zien en je te verwonderen over alledaagse dingen.
Toen ik begon wist ik niet dat leren danken me op een dag een bijzondere ervaring zou brengen. In de jaren dat ik begon met het schrijven van dankbaarheid schreef ik op dodelijk saaie dagen op dat ik dankbaar was voor een tafel om aan te werken, voor een winkelwagentje en voor wc papier. Er waren ook dagen dat het makkelijk ging, feestjes die je viert, mooie momenten met de kinderen, genieten van de seizoenen en buiten. Goed voor zomaar 15 dankpunten soms, dat is genieten. En zo vergleden jaren, terwijl ik een kleine nieuwe gewoonte aan leerde.
Er is bijna twee jaar geleden een periode geweest die me heeft laten inzien wat dankbaarheid oefenen me heeft gebracht. In een paar weken tijd verloor ik al mijn energie en kon ik niet meer bij mezelf komen. Een dieptepunt, waarbij ik niet veel anders kon dan op de bank zitten en hopen dat de dag voorbij ging. Ik hoor je zeggen, o ja, burn-out natuurlijk. Ik zal je eerlijk zeggen dat ik dat anders heb ervaren. Maar laten we die discussie niet aangaan. Ik weet niet of je het herkent, maar aan die periodes lijkt soms geen eind te komen. In werkelijkheid was het in minder dan 6 weken voorbij. Maar als je er midden in zit heb je geen idee.
En op het moment dat ik op een middag alleen op de bank zat, de rest van het gezin naar een feestje was, heb ik mogen ervaren wat dankbaarheid je brengt. Ik zat daar eenzaam, verdrietig en doodmoe te zijn. En op de een of andere manier, zonder pen of papier, ben ik hard op uit gaan spreken waar ik dankbaar voor was. De bank waar ik op zat, mijn man en kinderen, de tuin waar ik naar kon kijken, het zonlicht op het groen. En op dat moment gebeurde er in mij iets bijzonders.
Dankbaarheid, het waarderen van het geschenk dat iedere ademhaling is, vergt oefening. Nog steeds oefen ik en schrijf ik dankbaarheid, in navolging van Ann Voskamp en als reactie op de liefde van God die iedere dag ons overlaat met Zijn Goedheid. Het geeft me veerkracht en vreugde. Ik wil jou aanmoedigen om ook de weg van dankbaarheid te gaan beoefenen. Omdat dankbaarheid je op de momenten dat het leven pijn doet, kracht en moed geeft om door te gaan en je in staat stelt om ook dan vreugde te ervaren. En dat is de moeite van danken voor wc-papier meer dan waard.
Adrianne Rook 