In de ruis van ons bestaan, de drukte van alledag en alle verlangens die ons compleet moeten maken is eenvoud een woord dat iets uitdrukt wat compleet tegengesteld is aan de hectiek van ons moderne bestaan, zelfs midden in een crisis zoeken we nog naar manieren om te blijven doen wat we deden.
Het woord eenvoud in al zijn ongekunsteldheid roept ons op tot iets anders. Het roept ons terug naar de basis van ons bestaan waarin we maar weinig echt nodig hebben. Eten, drinken, warmte en een plaats om thuis te noemen met een paar mensen die van ons houden. Persoonlijk ervaar ik eenvoud wanneer ik thuis werk, mijn was aan de waslijn wappert in het zonlicht en de koffie naast me op tafel staat. De eenvoud van dat moment is fijn.
Natuurlijkheid, ongekunsteld, afwezigheid van praal en bluf
Eenvoud lijkt simpel en nietszeggend misschien. En toch is het iets wat meer in zich heeft dan je op het eerste gezicht denkt. Het is in onze samenleving een ondergewaardeerde deugd, in de drukte en reuring denken we dat we leven en beleven. Maar de eenvoud van de dagelijkse routines leren waarderen valt niet mee. Ik herken in mezelf het verlangen naar meer prikkels en belevenissen. Ik reageer zelf ook op de druk van de samenleving naar grootser leven. Het valt niet mee om tegen de tijdsstroom in te bewegen naar een meer eenvoudige leven zonder dat dan weer bijzonder te willen maken.
Het is die de beweging die ik probeer te maken, in het creëren, opruimen en spreken is minder altijd meer. De eenvoud van de klei die zich in mijn handen vormt naar een beeld en die zich laat vormen. De rust die een opgeruimde omgeving brengt. Die eenvoud is de essentie waar mee ik iedere dag wil ontvangen als een geschenk. En ff eerlijk? Dat lukt me niet altijd, er zijn genoeg dagen waarin ik de eenvoud van mijn bestaan helemaal niet zo kan waarderen. Dat ik dan het liefst op reis zou gaan langs alle landen of een hele grote stap zetten die van het gewone leven een avontuur zou maken. Dat ik tijdens het schrijven al niet kan bedenken welke stap dat dan zou moeten zijn zegt me ook dat eenvoud een waarde is die ergens beter bij me past dan ik denk..
Ondanks dat is het in de eenvoud van mijn dagelijks leven dat ik de schoonheid van het gewone leer waarderen. Niet de weg van grootse dromen, maar van echt in het gewone. En dan dat niet bijzonder proberen te maken, maar nemen zoals het is. Voor mij is het groeien, meer wortelen en aarden op de plek die me is gegeven, zoals het met groei meestal gaat, is dat niet de weg van de minste weerstand. Maar het is wel de groei die me diepgang brengt.
Adrianne Rook 